zwartkijker


tussen twee stoelen een ijsberg zonder zuidpool
alsof de wereld op zijn kop staat zo warm is het hier
ik voel me verdwalen (bos van poten)
mijn voeten vinden geen uitweg meer
zetten het op een lopen maar mijn benen willen niet mee
we zoeken een gat in de ozonlaag willen ontsnappen
naar ergens waar het donker wordt en het fijn vertoeven is
voor het licht uit gaat en er klappen vallen het ergste
moet nog komen, dan wordt er niets gezegd

ijzig, jawel,
stil

er schuifelen pinguïns over het tafellaken
narren in een carrousel die zo groot is dat je hem nauwelijks ziet draaien
waarin alles zo lang duurt dat je er enkel aan toekomt te denken
hé, heb ik dit al niet eens…? nee toch niet

je twijfelt

een verdwaalde ijsbeer op zoek naar wat afval
schuimt de tafelrand af, met een lege blik maar altijd klaar
om toe te slaan, je gelooft er niet meer in
bent niet van deze wereld

je schrijft wat in de sterren, hoopt dat het heelal
alsnog eens gaat knallen en alles opgelost wordt
met een scheutje alcohol

en verdwijnt zoals het komen gaat

in een klein, zwart gaatje

Reacties

Populaire posts