Over reizen. En over grenzen.

Terug thuis. Onze tiendaagse reis naar Bordeaux en Saint-Cyprien werd een heen-en-terugje van één dag. Want in Parijs maakten we rechtsomkeer.

We zouden met de trein gaan. Geen zorgen over verkeer, tolwegen, te warme auto, parkeren. Mijn oudste dochter had op elke plek een fantastisch logement gevonden. We waren goed voorbereid, alles netjes op tijd ingepakt.

Dus wat kon er mis gaan?

Nou, dit. Ik kon de nacht voordien niet slapen en kreeg tussen Brussel en Parijs een paniekaanval, inclusief een paar niet zo fijne flashbacks. Om 16u stonden we dus niet in Bordeaux, maar weer in Gent. Waar we er, ondanks het verdriet, toch een fijne avond van maakten, met dank ook aan de mama van mijn twee dochters.

Reizen is, als ik terug kijk, nooit een evidentie geweest. Ik werd steevast ziek vooraf en / of achteraf. Stress. Reizen alleen met de kinderen maakt dat nog complexer, want er is die extra verantwoordelijkheid. Er zijn de plannen, afspraken en verwachtingen. Nog meer stress.

Het is, onlosmakelijk, verbonden met mijn autisme. En hoe ouder ik word, hoe manifester duidelijk wordt waar mijn grenzen liggen. En dat daar over gaan, geen optie is.

Toen ik in een autigroep mijn verhaal over deze ervaring deelde, kreeg ik meteen de reactie dat ik mijn kinderen alternatieven moest gunnen om hen toch de nodige reiservaring te laten opdoen. Wees gerust, die doen ze al op. Met kampjes, met bevriende ouders. En nu weten we ook dat ik niet degene zal zijn met wie ze verre reizen zullen maken (als ze dat willen).

Iemand anders bood me aan om alternatieven te bekijken samen. Die iemand heeft zelf autisme, en kinderen met add. Dat lijkt me wel wat. Weten hoe zij dat aanpakt.

Want eerlijk, ik voelde me gisteren falen als vader. Zo lang samen naar iets uitkijken, je dochter die er dan zo'n fijne reis van maakt, om dan er de stekker uit te trekken nog voor je op bestemming bent.

Had ik het dan niet op voorhand kunnen weten? Dat is een achterafvraag. En nee, ik had het niet op voorhand kunnen weten. Anders was ik niet vertrokken, anders zou de spanning wel beheersbaar geweest zijn.

Nog even iets over grenzen. Kom alsjeblieft niet af met buiten-je-comfortzone-opmerkingen of met het advies om me niet te laten beperken door mijn angst. Mocht ik niet buiten mijn comfortzone hebben leren gaan of mijn angst allesbepalend hebben laten zijn, dan leefde ik nu niet meer, of had ik me teruggetrokken uit het leven.

Het heeft bijna veertig jaar geduurd voor ik besefte dat dagelijks leven voortdurend buiten mijn comfortzone gaan is geweest én zal blijven. Het heeft bijna veertig jaar geduurd voor ik naar mijn angst heb geluisterd en heb ontdekt hoe die angst te maken had met bescherming en zorgzaamheid, met respect voor grenzen, met duurzaam groeien. Duurzaam, als in menswaardig een tijdje meegaan in dit leven.

Door dagdagelijks van kindsbeen af zoveel spanning te moeten overwinnen, zit er meer sleet op mijn lichaam dan me lief is. Ondanks alles wat er al is gebeurd, leef ik nog steeds graag, en wil ik hier graag nog een tijdje zijn, bijdragen, mijn kinderen zien opgroeien, liefde en leed delen met lief, dochters, familie en vrienden.

Als dat betekent dat ik dan in Parijs rechtsomkeer moet maken, het zij zo.