Buis

Tegenwoordig word je Belgische kampioen koffie zetten door een buis te gebruiken. Dat hoorde ik deze ochtend toen ik hier in de stad een kleine koffiebar binnen stapte. "Het geheim," zo vertelde de uitbater aan een klant "zit hem in een buis waar hij zijn gemalen koffie door jaagt. Die buis is statisch geladen waardoor die witte pelletjes (die zorgen voor een slechte smaak, zo verneem ik later) aan de wand van de buis blijven kleven. Zo verkrijgt hij dus pure koffie." De buisgebruiker in kwestie is er blijkbaar al tweemaal Belgisch kampioen mee geworden.

Je kunt als mens werkelijk van om het even wat zo veel houden dat je er kampioen in kunt worden. Mensen zijn meesters in het verheffen van obsessies tot kunst. Ik vraag me af of mijn redenering wel klopt. Hoe zou je bijvoorbeeld wereldkampioen kortverhalen schrijven kunnen worden? Ik zie het al voor me dat ik bij een volgend bezoek aan mijn favoriete boekhandel de verkoper tegen een andere klant hoor vertellen:

"Het geheim zit hem in een buis waar hij zijn inspiratie door jaagt. Die buis is statisch geladen waardoor overbodige details (die zorgen voor een slechte leeservaring, zo verneem ik later) aan de wand van de buis blijven kleven. Zo verkrijgt hij dus pure verhaalstof." En dat de man in kwestie daar al tweemaal wereldkampioen mee geworden is. Uiteraard.