Boorling

Om te volgroeien om te volwassen 

om te komen daar waar het leven eindelijk zal passen

moet ik en zal ik want kan ik en denk ik geloof ik tegen beter weten in dat wat niet is nog zal komen en wat niet komt toch niet waar zal zijn het zal toch niet

en zodus al doende lerend vergeet ik wat ik toch al niet wist verdwaal ik tot ik als het ware thuis ben sla ik voordeuren dicht om telkens opnieuw te merken dat ik buiten sta hoe vaak ik de drempel ook over ga in de richting van het warme licht dat door de kieren lonkt

ben ik nu waar men mij kent met naam en toenaam en verleden een stem die hen behaagt, een blik die hen bejegent, een hand die hen hulp aan reikt, woorden die hen vertrouwd in de oren klinken

geluid, geuren, beelden, landschappen,

gewoontes en gebruiken van hun binnenlanden, alles aan mij

inheems en geruststellend doodnormaal zelfs hun taal is me meer eigen dan ik mijn eigen verhaal

dan ik, mijn eigen ontzielde verwant ik, mijn eigen buitenland.