Wilg

 Wilg.

Tegen de wind aanleunen

Zelfs als ze er niet is

Je tegen haar aan vlijen

Elkaar omarmen zij enkel zichtbaar

Als ze jou door de haren strijkt

Je strelen een reiken naar de toppen

Van haar wervelende vingers

Je wentelt je tegen haar borst

Zo ontzettend langzaam jij je torst

Zo snel en vluchtig vervaagt

Haar adem zucht een echo

Tintelend tussen je bladeren alsof

Jij smeekt je komt toch

Terug, je laat me hier toch niet 

Voor gek zo staan getorst, leunend, alsof

Ik er vandoor zou gaan me uit alle macht vast

Klampend in de aarde om toch in volle tederheid

Paraat te staan als jij weer komt om met mij

Om en om en om te gaan.