Dura lux, sed lux

Ze is het op één na oudste

Wie weet wel het oudste

Wat er is, ze is

Niet in leeftijd te vatten

Want leven en sterven

Zijn haar volkomen vreemd

Ook al zijn ze aan haar ontsproten

Verwant

Toch is niets haar zo ontheemd

Ze gaat waar wij nooit zullen komen

Wij hebben daar simpelweg

De tijd niet voor

Haar tijd niet voor

Zij is ons weten

Én ons vergeten

Zij geeft aan alles geweten

Als in "het is geschied"

Als het niet door haar

Beschreven is

Bestaat het ons niet

Zij heeft een paar profeten

Wiens ogen nooit anders hebben geweten

En toch, toch is er ook buiten hun

Aan de wereld onttrokken zicht

Een glimp van haar 

Dat hen doortrekt

Hun verbeelding tot leven

Hun leven tot leven wekt

Er is sindsooit geen houden aan

Noch hebben, ook al heeft men geprobeerd

Hebben wetenschappers, kunstenaars

Haar uitvoerig bestudeerd

Hebben we in tal van vormen

Een glimp van haar

Gerecreëerd, zij is van geen omvang

En voor geen vorm te vangen

Zij vormt, wat men ook beweert

Of eigenhandig boetseert

Zij is het die signeert

Er is niets wat zij niet aanraakt

Wat men ook beweert

Het is niet omdat wij er ons licht

Nog niet op hebben laten schijnen

Dat zij er al niet is gepasseerd

Zelf heb ik van haar geleerd

Hoe bescheiden het is wat we delen

Stofjes in een zee van ontijdigheid

Een flikkering in het aanschijn van de eeuwigheid

Nog maar net aangeraakt willen we maar één ding:

Haar niet kwijt

Maar zij is altijd

Zo zonder gewicht, energie noch materie,

Geen zwaartekracht 

Die voelbaarder maakt

Onze nietigheid. Onze bijna-niet-heid. Onze bijlange-na-niet-heid.

Ik speel met haar

Zoals een kind dat in het zand

Aan de vloedlijn

Een kasteel bouwt

Of zijn naam schrijft

Wat ik ook voor tekens achterlaat

Wie na mij komt, is het spoor

Kwijt

Dat, en daaraan herinneren

Daar gaat het om 

In het samenspel

Tussen diafragma

Sluiter- en sensualitijd.