Jij bent niet juist autistisch
Gisteren vond iemand het naar aanleiding van mijn bericht over mijn eerste fotografieles nodig om publiekelijk te suggereren dat mijn diagnoses een excuus waren om gedrag te vertonen dat bij die diagnose aansluit. Anders gezegd: door je diagnose ga je je net meer autistisch gedragen.
Daarbovenop kreeg ik nog de suggestie mee dat dat laatste algemeen geweten is bij psychologen en psychiaters en dat ze daarom spaarzaam omspringen met diagnoses. Afsluitend werd me gevraagd hoe ik hiermee omging.
Een belediging vermomd met een vraag.
Ik pik dit niet langer.
Ook al kan ik begrijpen waar het vandaan komt (eigen frustraties, kwetsuren door miskenning) en heb ik zelf evengoed mensen gekwetst met boosheid die voortkwam uit trauma waar zij niet voor verantwoordelijk waren.
Tegen iedereen die meent te moeten oordelen of ik het recht heb om autistisch te zijn of add te hebben, en die meent te moeten oordelen of hoe ik denk, voel of leef wel 'past' bij wat volgens hen autisme of add hoort te zijn: fuck off.
Het proberen passen bij wat 'normaal' hoort te zijn heeft me bijna mijn leven gekost, een toekomst met mijn kinderen. Het heeft voor pijn gezorgd bij (ex-)partners, vrienden en familie, het heeft voor blijvende psychische en fysieke kwetsuren gezorgd.
Maar ik ben het spuugzat om elke keer dat er iets goeds gebeurt in mijn leven dat er telkens weer te moeten naast zetten, om toch maar niet de suggestie te wekken dat het ingebeeld is dat autisme, die add of de chronische gevolgen van het compenseren van mijn neurodivergentie.
Om niet verdacht te worden van profitariaat of een gebrek aan inzet, wilskracht of wat dan ook.
Spuug-zat ben ik het.
Dus hou op met je kritiek, frustraties, pijn te verhullen met zogenaamd oprecht geïnteresseerde vragen wanneer je eigenlijk enkel en alleen wil laten blijken dat je beter weet hoe ik mijn leven moet leiden.
En wil je echt een oprecht gesprek aangaan, dan staat de deur altijd open, is er koffie en thee, een knuffel als je dat wil. (En als de energie het toelaat ;))
Daarbovenop kreeg ik nog de suggestie mee dat dat laatste algemeen geweten is bij psychologen en psychiaters en dat ze daarom spaarzaam omspringen met diagnoses. Afsluitend werd me gevraagd hoe ik hiermee omging.
Een belediging vermomd met een vraag.
Ik pik dit niet langer.
Ook al kan ik begrijpen waar het vandaan komt (eigen frustraties, kwetsuren door miskenning) en heb ik zelf evengoed mensen gekwetst met boosheid die voortkwam uit trauma waar zij niet voor verantwoordelijk waren.
Tegen iedereen die meent te moeten oordelen of ik het recht heb om autistisch te zijn of add te hebben, en die meent te moeten oordelen of hoe ik denk, voel of leef wel 'past' bij wat volgens hen autisme of add hoort te zijn: fuck off.
Het proberen passen bij wat 'normaal' hoort te zijn heeft me bijna mijn leven gekost, een toekomst met mijn kinderen. Het heeft voor pijn gezorgd bij (ex-)partners, vrienden en familie, het heeft voor blijvende psychische en fysieke kwetsuren gezorgd.
Maar ik ben het spuugzat om elke keer dat er iets goeds gebeurt in mijn leven dat er telkens weer te moeten naast zetten, om toch maar niet de suggestie te wekken dat het ingebeeld is dat autisme, die add of de chronische gevolgen van het compenseren van mijn neurodivergentie.
Om niet verdacht te worden van profitariaat of een gebrek aan inzet, wilskracht of wat dan ook.
Spuug-zat ben ik het.
Dus hou op met je kritiek, frustraties, pijn te verhullen met zogenaamd oprecht geïnteresseerde vragen wanneer je eigenlijk enkel en alleen wil laten blijken dat je beter weet hoe ik mijn leven moet leiden.
En wil je echt een oprecht gesprek aangaan, dan staat de deur altijd open, is er koffie en thee, een knuffel als je dat wil. (En als de energie het toelaat ;))
Reacties
Een reactie posten