[Poëzie - Angelus] Angelus - wake
Altijd
is er de angst
het weten betekent het einde
van het geloof. Daar stopt de mens
en begint God, of
alles wat niet leven is.
"Als de Schrift voltooid is"
pars pro toto om van te huiveren, en ik lach
omdat het geen zin heeft om te huilen, er is geen medelijden meer
want geen troost, geen hoop
als de schift voltooid is.
Iedere uitspraak eindigt in een retorische verwijzing
naar de toekomst, het leven
als een onontkoombare tautologie.
In de lijnen van dit geschrift schets ik een labyrint
om mij tot slapens toe te verdwalen.
Wat me overdag rest, is waken tot ik vergeet
dat ik waak.
Het gefluister van de pen, het geruis van de lakens
Echo van mijn onrust het wanhopige achterna hollen van mijn gedachten
ik wil een schreeuw
op papier, later
zal ik vlekken schilderen
en men zal denken dat ik gek ben.
Toch sta ik op en vier de teugels van mijn zelfbeheersing
zonder uit het zadel te vallen – hoe
kan je vallen in vrije val? – maak jezelf
geen illusies. Aan het einde van de kunst
ligt het einde van de wereld. Eindeloos
is een illusie, is zeggen dat we het onzichtbare niet kunnen zien
en daarmee denken dat we het zichtbaar gemaakt hebben, op een dag
komt de zon tot ons. De superster van onze maxi-cosi hemel
zal onze zielen in vuur en vlam zetten, beeldspraak mooi of flauw
doet er niet meer toe, wij zijn enkel in tussentijds dus waarom
niet streven naar? De eeuwigheid
is nooit een mensenleven. Mensen sterven
aan een hartaanval, honger, kanker, aids, een kogel, een overdosis drugs,
geluk, maar geen eeuwigheid. Ik
heb het einde gezien. Ik weet.
Ik ben gestorven. Een belangrijk schrijver
had het in zijn eerste boek over de allerlaatste Oude Egyptenaar
en hoe die nooit ritueel begraven zou worden. Men
vond het zijn slechtste boek. Daarna is het alleen maar beter
gegaan met zijn carrière.
Men
is onbeduidend. Men is de wereld. Hij schreef enkel nog goede boeken.
In tussentijds.
Punten in een zin zijn hoogmoed, futiel oponthoud
uitstel van executie, wij zijn blijvend
in uitvoering, een marathonvoorstelling
"beyond imagination"
en wat is theater zonder verbeelding?
[als wij geboren worden uit water, wat gebeurt er dan als ons lichaam verdampt?]
iedere avond heb ik de laatste gezien iedere nacht
zie ik ze op me afkomen en iedere ochtend
ben ik een leugenaar en ik weet
dat ik gelijk heb
het rechte eind, wat zou het? als het zo is
doet het er niet meer toe
tegen je grootmoeder ga je ook niet zitten zeuren
dat ze dood zal gaan, nee, je legt haar uit
hoe ze een kop koffie maakt met dat nieuwe espressoapparaat
dat ze van de familie gekregen heeft, waarna je dan
met z'n tweetjes een kop koffie maakt – zij
met melk en jij met suiker – die je gezellig leegdrinkt
aan de keukentafel
terwijl de radio speelt
"Jesus he knows me" van Genesis
details
maar dat is vast een ander verhaal
is er de angst
het weten betekent het einde
van het geloof. Daar stopt de mens
en begint God, of
alles wat niet leven is.
"Als de Schrift voltooid is"
pars pro toto om van te huiveren, en ik lach
omdat het geen zin heeft om te huilen, er is geen medelijden meer
want geen troost, geen hoop
als de schift voltooid is.
Iedere uitspraak eindigt in een retorische verwijzing
naar de toekomst, het leven
als een onontkoombare tautologie.
In de lijnen van dit geschrift schets ik een labyrint
om mij tot slapens toe te verdwalen.
Wat me overdag rest, is waken tot ik vergeet
dat ik waak.
Het gefluister van de pen, het geruis van de lakens
Echo van mijn onrust het wanhopige achterna hollen van mijn gedachten
ik wil een schreeuw
op papier, later
zal ik vlekken schilderen
en men zal denken dat ik gek ben.
Toch sta ik op en vier de teugels van mijn zelfbeheersing
zonder uit het zadel te vallen – hoe
kan je vallen in vrije val? – maak jezelf
geen illusies. Aan het einde van de kunst
ligt het einde van de wereld. Eindeloos
is een illusie, is zeggen dat we het onzichtbare niet kunnen zien
en daarmee denken dat we het zichtbaar gemaakt hebben, op een dag
komt de zon tot ons. De superster van onze maxi-cosi hemel
zal onze zielen in vuur en vlam zetten, beeldspraak mooi of flauw
doet er niet meer toe, wij zijn enkel in tussentijds dus waarom
niet streven naar? De eeuwigheid
is nooit een mensenleven. Mensen sterven
aan een hartaanval, honger, kanker, aids, een kogel, een overdosis drugs,
geluk, maar geen eeuwigheid. Ik
heb het einde gezien. Ik weet.
Ik ben gestorven. Een belangrijk schrijver
had het in zijn eerste boek over de allerlaatste Oude Egyptenaar
en hoe die nooit ritueel begraven zou worden. Men
vond het zijn slechtste boek. Daarna is het alleen maar beter
gegaan met zijn carrière.
Men
is onbeduidend. Men is de wereld. Hij schreef enkel nog goede boeken.
In tussentijds.
Punten in een zin zijn hoogmoed, futiel oponthoud
uitstel van executie, wij zijn blijvend
in uitvoering, een marathonvoorstelling
"beyond imagination"
en wat is theater zonder verbeelding?
[als wij geboren worden uit water, wat gebeurt er dan als ons lichaam verdampt?]
iedere avond heb ik de laatste gezien iedere nacht
zie ik ze op me afkomen en iedere ochtend
ben ik een leugenaar en ik weet
dat ik gelijk heb
het rechte eind, wat zou het? als het zo is
doet het er niet meer toe
tegen je grootmoeder ga je ook niet zitten zeuren
dat ze dood zal gaan, nee, je legt haar uit
hoe ze een kop koffie maakt met dat nieuwe espressoapparaat
dat ze van de familie gekregen heeft, waarna je dan
met z'n tweetjes een kop koffie maakt – zij
met melk en jij met suiker – die je gezellig leegdrinkt
aan de keukentafel
terwijl de radio speelt
"Jesus he knows me" van Genesis
details
maar dat is vast een ander verhaal
--
Posted By Arne S. to Poëzie - Angelus at 8/21/2006 12:44:00 PM
Reacties
Een reactie posten