Legt u mij dat eens uit?

"De wens om deze samenleving een beetje menselijker, warmer te maken, om eerlijkheid, normen en waarden voorop te stellen, die deel ik met U. Dat is wat mij in de politiek bracht en wat mij drijft.

Laten wij er samen aan werken."

Dat schreef u in november vorig jaar nog op mijn blog: http://arneschoenvuur.blogspot.com/search/label/yves%20leterme.

Ik werk alvast aan dat voornemen. Als ik zie hoe uw regering de CREG terugfluit en u toestaat hoe Electrabel/Suez ons twee keer naait, dan heb ik mijn twijfels over uw bijdrage.


Maakt dat dat u helemaal niets doet? Nee. Ik geloof graag dat u zich behoorlijk hard inzet. U kunt het per slot van rekening niet alleen. Maar als hoofd van de regering draagt u wel de verantwoordelijkheid.

800 000 Vlamingen hebben u gekozen om zich beschermd te voelen. Bescherming, niet opportunisme, is de gemeenschappelijke drijfveer van de kiezers. Maar eerlijk gezegd voel ik me sinds de laatste verkiezingen vogelvrij verklaard.

Als burger moet ik vandaag zelf opboksen tegen de Suezzen van deze wereld. Moet ik zelf maar zien hoe ik zelf overeind blijf in dat kluwen van belastingen. Zelfs die zogenaamde roemruchte sociale zekerheid biedt nog lang niet genoeg bescherming aan wie het nodig heeft. Ik moet er zelf maar mijn weg in zien te vinden. En ook daarbij moet je je door heel wat administratie en willekeur worstelen. En dan is er nog het duurzaamheidsvraagstuk. Krijgen we daar veel hulp?

Voedselprijzen stijgen, energie wordt stilaan onbetaalbaar, de onderlinge onverdraagzaamheid neemt toe, net zoals de sociale onrust en de armoede.

Het is een strijd waarin het individu gedoemd is om te verliezen. Maar in plaats van ons te verenigen om samen met u een antwoord te vinden op de uitdagingen van morgen zien we een regering die allesbehalve een voorbeeld is van samenhorigheid. Het is een regering - en een politieke kaste - die alle normen en principes verloochent waarvan ze verwacht dat de burgers ze zelf wel respecteren. En altijd is er wel een reden te verzinnen waarom er uitzonderingen op de regels mogen zijn. Behalve voor ons.

We hebben u ons land en onze beleidsinstrumenten toevertrouwd. We hebben u de macht gegeven om 'voor ons huis' te werken en te strijden wanneer dat nodig zou zijn. De enige vechtlust die uw regering tot nu toe al aan de dag gelegd heeft is er één die gericht is op het neersabelen van de coalitiepartners, gericht op het binnenhalen van pyrrussuccesjes en gericht op het behalen van persoonlijke eer. Vetevechters.

U bent zelf een huisvader. Beeldt u zich eens in dat u en uw vrouw zouden handelen zoals uw regering nu handelt voor dit land. Wat zouden uw kinderen daarvan vinden? Het zou niet lang duren of u zou zich beiden mogen verantwoorden voor kindermishandeling.

Het gaat niet op om "eerlijkheid, normen en waarden" voorop te stellen, ze te prediken en om ze dan met de voeten te treden. Hoe wilt u dat wij gelijkwaardig en respectvol met elkaar omgaan, begripvol en sociaal als de politiek meer fungeert als een allesvermalende machine, als de administraties alsmaar onpersoonlijker worden (niet door de mensen zelf, maar door de regeltjes) en als het zelfbeschikkingsrecht van een democratisch verkozen regering en parlement nog altijd geheel op z'n 19de eeuws aan banden is gelegd door wie economisch de grootste macht heeft?

Legt u mij dat eens uit?