Loslaten loslaten. Over (samen)leven met verlies.

Wie verlies kent, kent dat gevoel, het verlangen van de omgeving, van jezelf naar het moment waarop je ooit de knop kunt omdraaien, naar het moment dat het 'leven zonder' op een dag weer wat draaglijker wordt. Maar kan dat wel, loslaten?

Al een paar jaar heb ik loslaten losgelaten. Dat zit zo. Als iemand zegt: "laat het los", dan denk ik aan zo'n heliumballon aan een touwtje, zo eentje die je stevig moet vasthouden, anders is ie weg.

Maar verlies is geen ballonnetje met helium. Het is iets waar je mee achterblijft nadat je iets of iemand bent kwijtgeraakt. Het zit in je, het maakt deel uit van je lichaam, je herinneringen.

Steeds vaker heb ik het daarom over verlies als een kleur die erbij komt in het pallet waarmee je de werkelijkheid beleeft. En die kleur zal ook blijven. Samen met de andere kleuren. Soms wat meer, soms wat minder.

Kleuren krijgen betekenis door hun naburige kleuren. Door de kleuren waarmee ze contrasteren. Zet naast zwart een wit of een blauw en je krijgt een ander verhaal. Zo is het ook met verlies. Telkens opnieuw kleurt het leven bij.

Hoe ouder ik word, hoe meer ik mensen ontmoet wiens leven gekleurd is met verlies. Mensen met wie het anders naar het leven kijken is. Niet beter of slechter, maar anders.

Terug naar de ballon. Veel meer dan over loslaten, gaat het over vasthouden en aanraken en voelen. Over wie en wat raakt en aanraakt, roert en beroert. Hier, vandaag. 

Meer dan dat we moeten loslaten, gaat verlies over hoe we willen omarmen en omarmd willen worden.