Bij het overlijden van Aron Wade

Vanmorgen las ik zoals veel andere mensen het nieuws dat acteur Aron Wade overleden is. De zinsnede "euthanasie heeft gepleegd" lijkt me hier zo misplaatst omdat ik dat woord "plegen" te veel associeer met woorden als "misdrijf" of "zelfmoord".

Het nieuws van Wade komt binnen. Omdat ik zelf chronisch depressief ben. Stabiel ondertussen, maar het heeft er jarenlang anders uitgezien. Het verlangen naar een diepe, langdurige rust is ooit groter geweest. Ik heb nooit concrete plannen gemaakt, maar de dood als verlossing overwegen is me niet vreemd.

Het komt ook binnen omdat ik vrienden en geliefden ken wiens verhaal lijkt op dat van Wade. Met wie ik daar ook open en eerlijke gesprekken over gevoerd heb. Iets wat me gelukt is omdat ik ooit van psychiater en mentor Luc Isebaert een prachtig verhaal te horen kreeg hierover.

Als ik me het goed herinner, ging het verhaal over een dame op leeftijd die in het ziekenhuis verschillende ingrijpende behandelingen moest ondergaan. Op een avond bekende de vrouw aan een verpleegkundige dat ze liever niet verder wilde leven, maar dat ze dat niet kon zeggen, of beter, dat dat niet gehoord werd, noch door haar familie, noch door de hulpverleners. Iedereen wilde dat uit haar hoofd praten. Iedereen, behalve die ene verpleegkundige. Die vroeg: "Oh, dat moet niet makkelijk zijn. Welk verschil zou dat maken mocht je weten dat je niet meer verder hoeft te leven?" Waarna er een bijzonder mooi gesprek ontstond.

Dat verhaal heeft me de moed en het vertrouwen gegeven om steeds opnieuw te luisteren naar en het gesprek aan te gaan met mensen die een stervensverlangen hebben. Het verhaal van Luc heeft me ook geleerd dat lijden niet verdwijnt door het te verzwijgen of het te negeren. Het is niet omdat we het er niet over hebben dat het er niet meer is. Integendeel, wie met dat lijden leeft, en dat niet kan uiten, voelt zich vaak nog meer misbegrepen en is vaak nog eenzamer.

Omgekeerd: wie zich gehoord en gezien weet, hoeft dat stukje eenzaamheid al niet meer alleen te dragen. En vaak ontstaat er dan ruimte om over meer te praten, om meer te voelen dan enkel dat stervensverlangen en het immense schuldgevoel dat daarmee gepaard gaat, of de angst die dat teweegbrengt.

Lieve Aron, dankjewel voor je moed, je openheid en de waardigheid waarmee je dit gedaan hebt.

Alle liefs.

Hannes

Nood aan een gesprek? Dan kan je 24/7 terecht bij Tele-Onthaal op het nummer 106. Je kan ook chatten via www.tele-onthaal.be. 

Jongeren kunnen terecht bij Awel op telefoonnummer 102, of via chat op awel.be.

Zit je met donkere gedachten? Neem dan contact op met de Zelfmoordlijn, op het gratis nummer 1813, of op zelfmoordlijn1813.be.

#psychischekwetsbaarheid #psychischlijden #tegek #mentalegezondheid #ervaringsdeskundige #ggz #geestelijkegezondheid #depressie #euthanasie