spreukje
er zal eens zijn
niet te geloven
we leven te lang
en te gelukkig
om waar te zijn
PS: In de Standaard staat vandaag een opiniestukje over de Herman De Coninckprijs, meerbepaald over de manier waarop jurylid Marc Reynebeau de hele Vlaamse dichtersscéne heeft ondergebracht in een polderesk bejaardentehuis. Goede Vlaamse dichters zitten al lang in Nederland, zo lijkt het wel. Die verzinken niet in het krinkelende en vooral winkelende gewaterdinges van de achterblijvers.
Beetje gevaarlijke premisse, zeker als die komt van iemand die een prijs helpt uitreiken die, door z'n financiële gewicht, pretendeert de Académie Française te zijn van de Vlaamse poëzie (da's net hetzelfde als vloeken in de kerk, maar dat doet God ook, dus wat zou het). Believers en non-believers aller landen, de sprookjes zijn de wereld nog niet uit. En dan heb ik het niet over één of andere revival van Eftelingitis.
Het laatste stadsgedicht van Erwin Mortier is in dat opzicht overigens profetisch te noemen. (het gedicht)
Dichters aller landen verenigt u
DEZE week is de Herman de Coninckpoëzieprijs terecht uitgereikt aan Charles Ducal, een dichter die ons na jaren stilte heeft verrast met de bundel In inkt gewassen . In de aanloop tot de uitreiking van de prijs beweerde jurylid Marc Reynebeau in deze krant (DS 19 januari) dat de gemiddelde Vlaamse dichter een oude man is (gemiddeld 51) die zijn gedichten in het buitenland (cq. Amsterdam) publiceert. Onder meer het vaktijdschrift Boekblad (25 januari) nam dit gretig over: ,,Een haarfijn en ontluisterend portret van de Vlaamse dichter.''
Lees het volledige artikel in De Standaard
niet te geloven
we leven te lang
en te gelukkig
om waar te zijn
PS: In de Standaard staat vandaag een opiniestukje over de Herman De Coninckprijs, meerbepaald over de manier waarop jurylid Marc Reynebeau de hele Vlaamse dichtersscéne heeft ondergebracht in een polderesk bejaardentehuis. Goede Vlaamse dichters zitten al lang in Nederland, zo lijkt het wel. Die verzinken niet in het krinkelende en vooral winkelende gewaterdinges van de achterblijvers.
Beetje gevaarlijke premisse, zeker als die komt van iemand die een prijs helpt uitreiken die, door z'n financiële gewicht, pretendeert de Académie Française te zijn van de Vlaamse poëzie (da's net hetzelfde als vloeken in de kerk, maar dat doet God ook, dus wat zou het). Believers en non-believers aller landen, de sprookjes zijn de wereld nog niet uit. En dan heb ik het niet over één of andere revival van Eftelingitis.
Het laatste stadsgedicht van Erwin Mortier is in dat opzicht overigens profetisch te noemen. (het gedicht)
Dichters aller landen verenigt u
DEZE week is de Herman de Coninckpoëzieprijs terecht uitgereikt aan Charles Ducal, een dichter die ons na jaren stilte heeft verrast met de bundel In inkt gewassen . In de aanloop tot de uitreiking van de prijs beweerde jurylid Marc Reynebeau in deze krant (DS 19 januari) dat de gemiddelde Vlaamse dichter een oude man is (gemiddeld 51) die zijn gedichten in het buitenland (cq. Amsterdam) publiceert. Onder meer het vaktijdschrift Boekblad (25 januari) nam dit gretig over: ,,Een haarfijn en ontluisterend portret van de Vlaamse dichter.''
Lees het volledige artikel in De Standaard
Reacties
Een reactie posten