snapshots van het avondland: tegel.

hoe luider je roept, hoe kleiner je wordt. het lijkt een opschriftje, passend als de tien bij tien van een tegeltje met bijbehorend het moedertje-vadertje doen samen dingen in zijaanzicht. diepzinnigheid zonder dieptezicht. de vervlakking van lawaai. het heeft iets van muziek en merelgekwetter, maar dan zonder bijbehorende bedoelingen die de bedoeling zijn. te moeilijk voor een gedicht die toelichting. te simpel voor een dichter. die spreuk welteverstaan.

een keuken netjes houden is een opdracht voor het leven. het verliezen van het overzicht, de woekering van vetvlekken en de geur van schimmel in het spagettiteiltje, je zweert bij hoog en laag dat het nooit meer gebeuren zal, tekent aanvalsplannen uit, maar het enige wat je doet is je bekwamen in de aftocht. in andere, veel nettere keukens, de gesprekken kruiden met een pallet aan uitwijkmogelijkheden, regeltjes, gekweekt in de vruchtbare grond van ergernis bemest met gebrek aan zelfkennis. de grootste lul zijn is niet hetzelfde als de grootste hebben. ik zeg maar wat.

van praten word ik schor. ik schreeuw m’n kop achterna. zet woorden kracht bij alsof ze met weeën ter wereld komen. er zit geen buik aan het verhaal, geen benen aan de grond en het hoofd is te zwaarmoedig om van wolken te dromen. behalve mist is hier geen waterdamp te bespeuren. ik verlang naar het tegeltje dat ik samen met de gemoedelijke glimlach van mijn grootmoeder en haar rimpels vol relativiteit verbannen heb. wegens niet trendy. en o zo verkeerd.

Self-confidence is knowing that we have the capacity to do something good
and firmly decide not to give up. (Dalai Lama)