Brief aan Maarten Inghels (re: brief 09/02)

Fragment van een onmogelijk rondo met drie puntjes in het midden

Zou de aarde weten wat ze wil? En
zo ze zou weten wat ze wil,
zou ze dan nog plichtsbewust
om haar as draaien?
Zou ze de zwaartekracht vaarwel zeggen
en uitdijen tot aan het einde van het heelal? Of
zou ze naar de zon toe suizen
om haar uit het middelpunt van de belangstelling te knikkeren?

Zou de schurftige albinohond weten wat hij wil?
En zo hij zou weten wat hij wil,
zou hij je dan nog plichtsbewust aankijken
terwijl je hem aanspreekt? Of
zou hij zijn tanden ontbloten en onbedaarlijk beginnen te lachen
om je dan de staart toe te keren, huiswaarts te gaan
en er een stukje Mozart te spelen?
op een historisch verantwoord klavierinstrument.

...

Zou jij weten wat je wil?
En zo je zou weten wat je wil,
zou je dan nog dichten?

Splinters van een orgelpunt

Aan antwoorden ben ik niet besteed.
Ik heb er de vragen niet voor.
Sta me toe om geen excuses te zoeken.
“And it makes me float free,
to feel how small my life must be”
zingt mijn vrouw, nadat ze zich afvraagt:
hoe gek is het leven eigenlijk?
Als veranderling zijn wij
aan elkaar gewaagd, zullen wij nooit dezelfde zijn.
Blindgangers afgevuurd in spiegels.
Met spiegelneuronen als onvermijdelijk uitwijkmanoeuvre.
Gelukkig maar.