Over autisme en vermoeidheid
26 VII 2021
Ineens slaan de remmen dicht. Gaat het wiel slepen. Zonder waarschuwing. Wat een vlakke weg is, wordt stante pede een beklimming buiten categorie, de was op plooien of het aanrecht opruimen het equivalent van een Augiasstal schoonmaken.
Vroeger trapte ik door, op wilskracht. Dat was toen. Dat lukt nu niet meer. Vandaag verklein ik mijn verzet. Minder weerstand, meer verstand. Soms sta ik stil en stap ik even af, als dat kan. Om op adem te komen.
Na een tijdje zal er weer speling op de wielen komen, wordt de weg als vanzelf weer vlak, en lukt het om de was op te plooien, of het aanrecht op te ruimen.
Soms bekruipt me nog de neiging om aan mijn fiets te beginnen sleutelen. Dat moet toch mogelijk zijn, die remmen beter afstellen, een betere beheersing verwerven over techniek en mechaniek? Maar heb je ooit een fiets zichzelf zien rijden of herstellen?
Ik parkeer de fiets in het metaforenrek en stap van die gedachte af. Wat overblijft, is enkel voelbaar. Daar komt geen gedachte bij in de buurt. Al zijn ze onlosmakelijk, verbonden.
Iemand schilderde ooit het beeld "hersenmist" op ons verbeeldingsdoek. Maar hersenmist is licht. Het is wegwuifbaar. Je kunt er doorheen lopen, behoedzaam, maar moeizaam? Nee.
Deze vermoeidheid is anders. Wat er nog het dichtst bij in de buurt komt is: bezwaartekracht. Ze bezwaart alles. Alsof je zelf een nieuw soortelijk gewicht krijgt dat niet lijkt te kloppen met alles om je heen.
Sinds een paar jaar wandel ik veel trager. Ik leef ook trager. Trager dan. Maar volhoudbaarder. Voor mij toch. Voordien was ik chronisch buiten adem.
Al geraak ik af en toe in paniek. Want zal ik meekunnen? Zal ik niet achterop geraken? Wat met de kinderen die willen spelen wanneer mijn voeten van lood en mijn hoofd van leem zijn?
Er zijn mensen die beweren dat ik elke dag vakantie heb. En die dat — grapje — nodig vinden om dat mij te pas en te onpas duidelijk te maken. Lummelen in luilekkerland, zo moet dat leven van jou wel zijn. En — stilzwijgend — wees maar dankbaar dat we voor je zorgen, want anders was je helemaal achterop geraakt.
Als kind begreep ik niet wat volwassen worden inhield. Het fascineerde me. Ik beeldde me in dat het een moment was waarop al die gewone dingen die zo ingewikkeld en slopend waren, ineens vanzelf zouden gaan. De juiste versnelling vinden, de gepaste verhouding tussen kracht en uithoudingsvermogen, een optimalere vitadynamica.
Niet langer chronisch buiten adem.
Elke dag is weer opnieuw leren ademen. Een ritme vinden dat volhoudbaar is. Ik troost me met de gedachte dat ik nergens moet geraken. Nergens zal geraken. Probeer te kijken naar waar ik nu ben, en wat ik nu kan doen. Wie er is en wat we samen kunnen doen.
Er was eens een meisje van zes die zei: "Papa, vandaag op school gaan we lezen en rekenen. En straks is het turnen. Wat ga jij doen vandaag? Ga jij ook werken?"
"Ach, nee, ik ga straks om boodschappen, en daarna het huis wat opruimen."
"Da's toch ook werken?"
Achter in de rij - Stef Bos
====================
Ik zie de vaandels daar van voren
Zie de helden van mijn tijd
Maar als ik omkijk zie ik niemand
Want ik loop achter in de rij
Voor mij een zee van mensen
Ze hebben alles maar ze hebben weinig tijd
Ik wil alleen nog maar vertragen
Loop liever achter, achter in de rij
Bepaal hier zelf hoe lang ik stilsta
En hoe lang ik naar het landschap kijk
Zie nu eindelijk pas de schoonheid
Want ik loop nu achter in de rij
Kijk om
Er is een zee van ruimte
Kijk om
Er is een zee van tijd
Er is nog zoveel om te doen
Met wat geweest is
Zoveel onvoltooid verleden tijd
Zie mijn vader en mijn moeder
Als ik terugkijk in de tijd
Zie ze zwaaien naar mij in de verte
Want ik liep toen vooraan in de rij
En nu ben ik waar zij toen waren
En al zijn ze weg
Ze zijn een deel van mij
En ik leer ze nu pas echt kennen
Want ik loop hier achter in de rij
Kijk om
Er is een zee van ruimte
Kijk om
Er is een zee van tijd
Er is nog zoveel om te doen
Met wat geweest is
Zoveel onvoltooid verleden tijd
Nu is het eindelijk aan jou
Nu is het eindelijk aan mij
Nu is het eindelijk aan ons
Want wij lopen hier achter de rij
Niemand die ons volgt
Wij hebben alle tijd
Als we willen zijn wij vrij
Want we lopen achter in de rij
En als wij willen zijn wij vrij
#autisme #add #autismawareness
Vlaamse Vereniging Autisme Zinvol Ziek
Reacties
Een reactie posten