Nachtkant

Haar zwijgen

Het zilver

Achter het glas

Waarin ze

Het kind

Gevangen houdt

Met elk jaar

Dat voorbij gaat

Breekt zij

Meer

En meer

En meer

En meer

Verschijnt het zilver

Tot zwart

Tot alles

Nagenoeg verdwenen

En de nacht

Voorgoed valt

En enkel nog hier

En daar

Een glimp

Te zien is

Van haar fonkelen

Van weleer.