Martelen doe je toch gewoon thuis?
Het heeft niets met Halloween te maken, maar ik denk dat ik spoken zie.
Bij het zien van deze reclamespot ...
... kon ik me namelijk niet van de indruk ontdoen dat dit een gecodeerde boodschap is om het martelen tot iets huiselijks te maken.
Niemand die weliswaar nog opschrikt wanneer je vertelt dat je een bom kunt maken met wat je in de doorsnee keuken vindt. Google er maar op los. Niemand die zelfs nog opkijkt wanneer dat soort springtuigen afgaat. De kans is trouwens groot dat ik door deze post op één of andere zwarte lijst beland, ook al zit hier geen luchtje aan (althans geen brandluchtje). Terwijl ik dit schrijf, heb ik het gevoel alsof ik naar een spionagesatelliet sta te zwaaien.
Terug naar het blenderspotje. Ik dacht dat een blender diende om eten te vermalen (of flauwe reclamespots te maken), maar wat deze vriendelijke heer hier doet, kun je bezwaarlijk smakelijk noemen (al ligt dat misschien meer aan de heer dan aan wat hij met de blender doet). Dit lijkt meer op een instructiefilmpje voor een selfmade martelofficier of SAW-specialist (I, II, III). Of als promo voor een cadeautje waar je Hannibal Lecter mee kunt plezieren bij zijn volgende verjaardag ("I'm having an old friend for dinner", weet je wel).
Als ik mijn moeder zo met een blender bezig had gezien - wij hadden een keukenrobot, maar dit geheel terzijde - dan had ik me wel twee keer bedacht voor ik haar had tegengesproken. Ik kan me ook best inbeelden hoe je met zo'n ding je vervelende broertje of zusje kunt afschrikken. Misschien heb ik te veel naar films als Mikey of Chucky gekeken en ben ik daarom nogal vatbaar voor dergelijke perfide gedachtengangen.
Maar ik vermoed dat de recente berichtgeving over The Military Commissions Act en de controversiële uitspraken van de Amerikaanse vice-president Dick Cheney er ook voor iets tussenzitten. Horrorsequels zijn overigens zelden angstaanjagender dan het origineel, maar de Military Commissions Act is zonder twijfel een waardige opvolger van de beruchte Patriot Act.
Om the little house on the prairie ('t is eens iets anders dan weltevree) overeind te houden heeft de Amerikaanse staat zichzelf officieel de toestemming gegeven om niet alleen een flinke corrigerende tik uit te delen (zeg maar een economische boycot of een bombardementje hier of daar), maar om opnieuw de regel (vraag maar aan je grootouders) of het bamboestokje uit te halen en stoute kinderen eens stevig over de riem te halen wanneer dat nodig zou blijken. Om de huiselijke vrede te bewaren (tot ver in hun "backyard").
Daarom durf ik er mijn kop op te verwedden dat de neocons achter het blender-spotje zitten. De boodschap is overduidelijk "Even our blenders can destroy everything". Het zit hem in de kleine dingen. Voor je het weet krijg je dit soort rotzooi
en is het hek van de dam, of beter, het deksel van de blender.
Ik weet het, ik weet het, mensen die overal samenzweringen in zien, dat is oud nieuws (wikipedia, lijstje, samenzweringen in het algemeen, artikel in der spiegel, top 10 van 2002, paranoia samenzweringsmagazine). Régina Louf (aka X1) zal het niet graag horen. En het idee dat één of andere staatsgevaarlijke organisatie (soms de staat zelf) het leven van jan modaal (of mieke modalita) infiltreert is al jaren een geliefkoosd thema van filmmakers (PI, Arlington Road, The insider, en nog veel meer van dattum en minder anglo-saksisch dan dattum) en andere kunstenaars en entertainers. Voeg daar aan toe dat reclame altijd al een zweem van propaganda heeft gehad
en je weet meteen waarom het zo gemakkelijk is om het "foute" blender-filmpje nog wat "fouter" te interpreteren.
Truth is stranger than fiction, but it is because Fiction is obliged to stick to possibilities; Truth isn't. (Mark Twain)
Bij het zien van deze reclamespot ...
... kon ik me namelijk niet van de indruk ontdoen dat dit een gecodeerde boodschap is om het martelen tot iets huiselijks te maken.
Niemand die weliswaar nog opschrikt wanneer je vertelt dat je een bom kunt maken met wat je in de doorsnee keuken vindt. Google er maar op los. Niemand die zelfs nog opkijkt wanneer dat soort springtuigen afgaat. De kans is trouwens groot dat ik door deze post op één of andere zwarte lijst beland, ook al zit hier geen luchtje aan (althans geen brandluchtje). Terwijl ik dit schrijf, heb ik het gevoel alsof ik naar een spionagesatelliet sta te zwaaien.
Terug naar het blenderspotje. Ik dacht dat een blender diende om eten te vermalen (of flauwe reclamespots te maken), maar wat deze vriendelijke heer hier doet, kun je bezwaarlijk smakelijk noemen (al ligt dat misschien meer aan de heer dan aan wat hij met de blender doet). Dit lijkt meer op een instructiefilmpje voor een selfmade martelofficier of SAW-specialist (I, II, III). Of als promo voor een cadeautje waar je Hannibal Lecter mee kunt plezieren bij zijn volgende verjaardag ("I'm having an old friend for dinner", weet je wel).
Als ik mijn moeder zo met een blender bezig had gezien - wij hadden een keukenrobot, maar dit geheel terzijde - dan had ik me wel twee keer bedacht voor ik haar had tegengesproken. Ik kan me ook best inbeelden hoe je met zo'n ding je vervelende broertje of zusje kunt afschrikken. Misschien heb ik te veel naar films als Mikey of Chucky gekeken en ben ik daarom nogal vatbaar voor dergelijke perfide gedachtengangen.
Maar ik vermoed dat de recente berichtgeving over The Military Commissions Act en de controversiële uitspraken van de Amerikaanse vice-president Dick Cheney er ook voor iets tussenzitten. Horrorsequels zijn overigens zelden angstaanjagender dan het origineel, maar de Military Commissions Act is zonder twijfel een waardige opvolger van de beruchte Patriot Act.
Om the little house on the prairie ('t is eens iets anders dan weltevree) overeind te houden heeft de Amerikaanse staat zichzelf officieel de toestemming gegeven om niet alleen een flinke corrigerende tik uit te delen (zeg maar een economische boycot of een bombardementje hier of daar), maar om opnieuw de regel (vraag maar aan je grootouders) of het bamboestokje uit te halen en stoute kinderen eens stevig over de riem te halen wanneer dat nodig zou blijken. Om de huiselijke vrede te bewaren (tot ver in hun "backyard").
Daarom durf ik er mijn kop op te verwedden dat de neocons achter het blender-spotje zitten. De boodschap is overduidelijk "Even our blenders can destroy everything". Het zit hem in de kleine dingen. Voor je het weet krijg je dit soort rotzooi
en is het hek van de dam, of beter, het deksel van de blender.
Ik weet het, ik weet het, mensen die overal samenzweringen in zien, dat is oud nieuws (wikipedia, lijstje, samenzweringen in het algemeen, artikel in der spiegel, top 10 van 2002, paranoia samenzweringsmagazine). Régina Louf (aka X1) zal het niet graag horen. En het idee dat één of andere staatsgevaarlijke organisatie (soms de staat zelf) het leven van jan modaal (of mieke modalita) infiltreert is al jaren een geliefkoosd thema van filmmakers (PI, Arlington Road, The insider, en nog veel meer van dattum en minder anglo-saksisch dan dattum) en andere kunstenaars en entertainers. Voeg daar aan toe dat reclame altijd al een zweem van propaganda heeft gehad
(anti-semitisch propagandafilmpje WO II)
en je weet meteen waarom het zo gemakkelijk is om het "foute" blender-filmpje nog wat "fouter" te interpreteren.
(reclamefilmpje Radio Donna)
Het fundamentalisme van de democratie neemt steeds vreemdere, en vooral wrede vormen aan. Je kunt het voorlopig nog zo gek niet bedenken als het blender-filmpje, maar de waarheid heeft er al vaker vreemder uitgezien dan de fantasie. Dat merk ik iedere ochtend weer als ik in de spiegel kijk.Truth is stranger than fiction, but it is because Fiction is obliged to stick to possibilities; Truth isn't. (Mark Twain)
hoi arno, op de valreep voor ik naar stayoke in egmond aan zee afreis, drie dagen filosoferen daar , lees ik je log,
BeantwoordenVerwijderendeze woorden,denk, niets is vreemd en een wereld met alles durven om vatten , soms zonder begrijpen ervaren , soms zo maar in deze wereld, juist het feit, dat mensen soms iets te vreemd voor simpel vinden, maakt dat er veel
vreemd wordt gevonden, terwijl het ooit gewoon was, hoe lees je leven
hoe een akker, heel bijzonder
je woorden, heel bijzonder. Je hebt een heldere kijk op leven
Ik zit net nog even te luisteren
naar een programma , hoor theo olthuis spreken over uitgeverij de beuk en uitgeverij holland,
denk, ja soms is poëzie te mal
voor woorden, maar ook er veel verwondering als je durft te staan inleven voor alles wat je kan verwonderen , niets gek vind maar zegt goh of ah, dan voegt het veel toe, alles is in the eye off the behoulder arno, een open boek
voor wie dieper leest, zegt ron steeds( mijn maatje) :) deze woorden van je met verwondering en enthousiastme geleven , voor jou
lievegroet, zon en veel poëzie
leven is bijzonder in mijn ervaren, is mooi als je het mooie durft te zien is het niet.
annemieke steenbergen
www.annemiekes.punt.nl
Ha Arne,
BeantwoordenVerwijderenOnwillekeurig moest ik denken aan het werk van Evaristti met de tien blenders, ieder gevuld met water en een levende goudvis. Zie: http://www.evaristti.com/news/helena2006.htm .
Dit werk is als een soort stilte voor de storm. Sadisme en geweld liggen op de loer achter de steriele machines.
Saxofonist Keir Neuringer noemde het werk ook zijdelings in een artikel waarin hij een kunstwerk veroordeelde dat kakkerlakken ter plekke dood liet schroeien en dat gebeuren uitvergrootte op de wanden van de galerie. Zie http://keirneuringer.blogspot.com/2006/10/shame-gregor-samsa-style.html . Wat mij enigszins stoorde in het verhaal van Neuringer was niet zijn uitgebreide beschrijving van zijn (begrijpelijke, en wat mij betreft geheel terechte) walging, maar zijn gebrek om de kunstenares naar nadere opheldering te vragen. En het zijn juist de beweegredenen (de echte of de geveinsde) die hier interessant zijn. Ik heb er hier http://villa-la-repubblica.blogspot.com/2006/10/kanttekeningen-over-kakkerlakken-kunst.html en hier http://villa-la-repubblica.blogspot.com/2006/10/van-de-kakkerlakken-naar-ader.html zelf ook enige woorden aan gewijd. De vraag blijft steeds in hoeverre geweld, masochisme en sadisme gebruikt kunnen worden in een kunstwerk.
Maar de blenderreclames die je toont, blijken toch tien keer zwaarder en korter door de bocht dan de kunst. Je laat geen goudvis zwemmen in een blender, nee je stort ze vol met symbool-visjes en vermaalt ze in no time tot een soepje. En het toppunt van mannelijke daadkracht, waar de vrouw in de keuken toch voor móét bezwijken, is het tot houtpulp blenden van de steel van een grashark. Onaantrekkelijk als de man is die het allemaal demonstreert, heeft de machine alle sex appeal van hem overgenomen. Ik trek niet de politieke conclusies die jij trekt, maar het is wel ontsproten aan nietsontziende geesten met een nogal - laten we zeggen - primitieve humor. Maar blijkbaar ook met een geraffineerde potentiële wervingskracht. De connotaties met marteling heb ik zoals jij die ook hebt. Maar daar zit meteen ook het kwaadaardige. De reclamemaker refereert uitdrukkelijk aan het gewelddadige en sadistische in de mens. Hij (zij?) maakt ons deelgenoot van iets waarvan we hoopten dat we dat zelf niet zouden bezitten. Is het dat wat zich dan uit in walging?
Groet,
Bertus Pieters