Album

Het album

Ze was zich van geen kwaad bewust

En ontvouwde zich gewillig

In de vertrouwd voelende handen

Berustte in de blik

Die haar bladzijde

Na bladzijde streelde

Als was die van hem

Met wie ze al die jaren deelde

Het in licht gestold verbeelde

Verleden dat zij zorgvuldig bewaarde

En dat, zo beeldde zij zich in,

Zij van vergelen en vergeten heelde 

Zoals zoveel van wat in het gekrakeel

Van ons levenslang herinneren

Verloren ging.

Maar dan ineens hielden de vingers op met strelen

Werd het aaien graaien en sleuren en scheuren

Rukten ze het zorgvuldig in herinnering gevatte licht uiteen

In een biljoen voorgoed onleesbare kleuren

Voor altijd anoniem en ontbonden

Van het gebeuren

Dat hen destijds had samen gebracht

En zo werd zij gesloten

Van buiten gaaf

Van binnen verscheurd

Geschonden en gebroken

De band tussen wat is en was

Ontbonden

Ze treurt om wat is gebeurd

Haar bladzijde dof en mat

Geen glans meer te bespeuren

Helemaal in zichzelf gekeerd

Vraagt ze zich af

Zal hij haar ooit nog een blik waardig keuren

Dan neemt hij haar voorzichtig ter hand

En houdt haar tegen zijn borst

Vlijt zijn hoofd tegen haar neer

Zijn tranen strelen het leer

Brengen weer wat glans terug

Al is het uit treurnis om wat niet meer

Is, geen terugkeer

Meer mogelijk nu de herinnering gewist

Uit hun beider handen gegrist

Door een als geliefde vermomde dief

Nu alle licht weer plaats heeft genomen

Het stormen weer tot ruisen

En de dingen weer tot rust zijn gekomen

Gloort aan de horizon

De tijd van dromen

De tijd van wat nog kan

En zal en mag komen

De tijd waarin hij zich door niemand nog

Zal laten dwarsbomen.

De tijd van nog onbelichte herinneringen

Mijmeringen, lief, liever en liefstelingen

Van ongekende ontwikkelingen

In de donkere kamer in zijn hoofd

Ontvouwt zich een leven aan tentoonstellingen, voorstellingen,

Verbeeldingen

Die hij haar opnieuw zal toevertrouwen

Streling na streling

De littekens en sporen van vervlogelingen

Verdringen

Vervangen door nieuwelingen

Want hij weet

Het licht is eeuwenoud

Laat zich niet zomaar bedwingen

Verstillen tot dingen noch herinneringen

Zal tot lang na hem blijven zingen

Altijd maar zingen

En wat de dief heeft ontvreemd aan herinneringen

Zal dan ook als zand uiteen vallen

Tussen haar graaiende vingers 

Vervormen, verkleuren, verschijnen

Verteren, verdwijnen, treurend

Speurend naar houvast

Tegen het vergeten

Zal ze weten

Dat geen liefde noch licht zich laat vangen

Door haar verlangen

Om gezien te worden

En zij zichzelf het licht ontzegt

Om ten volle bij het leven te horen.