De draaglijke lichtheid van het bestaan

 Het is niet aan mij

Om je onrust te dragen

Zoals het ook niet stormt

En regent in mij

Als buiten de wind

Als een bezetene tekeer gaat

En de regen driest teneer slaat

Alles en iedereen

Die zich verweert.

Want ik ben het tere herfstblad

Dat op het kolkende water drijft

En daar blijft

Tot lang nadat de rust is weer gekeerd.

Het zachtjes wiegende wier

Op de immer rustige bodem

Van het meer

Diep onder de schuimende, fluimende golven

Op het dreigende water

Zwart als teer.

Geen meeuw die eraan denkt

Om bij harde wind

Het onweer

Met nog meer vleugelslagen

Te verjagen

Wie meeuwen kent

Die weet

Dat zij zo wijs zijn

Om zich te laten dragen

Tot waar de wind

Vanzelf gaat liggen.

Omdat zij weten:

Het is niet aan mij

Om je onrust te dragen.