Met de beste bedoelingen

Ze waren wanhopig

Op zoek

Naar houvast

Om hun onbehagen

Aan op te hangen

Zo vonden ze elkaar

En bleven ze elkaar houden

In evenwicht

Wankel, maar in evenwicht

Voorwaar.

Toch werd het hem

Op een dag

Alsnog te zwaar

En toen hij brak

Schold ze hem uit

Voor lafaard

Voor zwakkeling

En leugenaar

Met een gebrek

Aan ruggengraat

En zelfkennis.

Waarom kon hij

Er niet gewoon altijd zijn

Voor haar?

En dus vertrok hij maar

Nam zijn onbehagen

Met zich mee

Het duurde nog een paar jaar

Voor hij besefte

Dat hij nog steeds

Onbehagen torste

Voor twee.

Dat was het hem niet waard

En terstond liet het hare achter

Klaar.

En het zijne?

Dat was hij ondertussen

Wel ontgroeid

Hij maakte er wat lappen van

Om mee te poetsen

En verder

Zat hij er niet mee.