wat doe je met je laatste? 2.0

strakgetrokken stembanden
wapperende trommelvliezen
wat meegaand neushaar
dat aarzelend, schuldig haast
terugplooit uit het voetlicht

na de laatste noot

gedwongen sluit je de oren
ook aan je blik is met geen touw
nog iets vast te knopen

niemand om te merken
hoe een kraai tegen het raam opvliegt
een vergissing van het moment
’s ochtends had je het nog openstaan

en bij het ontbijt gezien
hoe de melk zich tussen de ontbijtgranen
een weg zocht, naar de melk, naar boven
toe

naar de rand van de blauwe kom

één druppel net over de rand
baant zich een weg
vrijglijdend
naar één van de vele nerven in de tafel
en verdwijnt in het hout

ontbindend tot.

- hij had je kunnen afleiden -

er is een hele keuken
om hem toe te juichen
maar alles heeft zich al
afgewend. iedere hap

kraakt het in je hoofd
wij blijven op het punt staan

tot.

het is een edele vorm
van pesten