wat doe je met je laatste?

strakgetrokken stembanden, wapperende trommelvliezen,
wat meegaand neushaar dat aarzelend, schuldig haast, naar je terugkeert
na de laatste noot

je sluit noodgedwongen de oren
en ook aan je blik is met geen touw
nog iets vast te knopen

er is niemand om te merken hoe een kraai
tegen het raam opvliegt, een vergissing van het moment
’s ochtends had je het raam nog openstaan

en bij het ontbijt gezien hoe de melk zich tussen de ontbijtgranen
een weg zocht, naar de melk, naar boven toe,
naar de rand van de blauwe kom

hoe één druppel aan de rand zich een weg baant
vrijglijdend naar één van de vele nerven in de tafel
en verdwijnt in het hout

ontbindend tot.

- hij had je kunnen afleiden -

er is een hele keuken om hem toe te juichen
maar alles heeft zich al afgewend. iedere hap

kraakt het in je hoofd
wij blijven op het punt staan

tot.

het is een edele vorm
van pesten