Amor amorf

Ik ben een kever

Maar dan omgekeerd

Met mijn pantser diep vanbinnen

En mijn zenuwstelsel

Naar buiten gekeerd.

Zo houden beiden

De rest van mijn lichaam

Gevangen terwijl alles me meer

Dan me lief is

Deert.

Ik ben een mens

Maar dan binnenstebuiten gekeerd

Met een lijf dat mijn huid omarmt

Die diep van binnen ligt gedrapeerd

Over mijn los gezongen beenderen

Zo houdt wat noodwendig uitwendig is

Mij overeind, ogenschijnlijk beheerst,

Maar meer krampachtig dan machtig

Terwijl het leven

Me ongenadig van buiten verteert.

Ik ben een rots

Maar dan vanbinnen verweerd

Door koude adem, schurende hartstocht

En een niet aflatende storm

Van striemende indrukken

Gegroefd, gegriefd, gegraveerd

Poreus tot op het bot

Niet wetend waarheen

Met alle kracht

Gebald, geprangd

In een ongemakkelijk evenwicht

Tussen exploderen en imploderen

Gemanoeuvreerd.

Ik ben een rivier

Als een zee

Om het land gemeerd

Met aan de buitenkant

Haar binnenland

En aan de binnenkant

Het zelfde land maar dan buitenlandig

Ben ik geweerd

En omarmd

Gewenst

En afgeweerd

Geen oever die mij houden kan

Geen zwaartekracht die mij beheerst

Ik stroom, ik stol, ik stijg op tot wolk

Ik lig stil, ik golf, ik kolk

Ik geef, ik neem, ik sla, ik streel,

Ik voel alles, ik negeer.

Ik ben een kever, een mens, een rots, een rivier. Maar bovenal ben ik veel,

Veel minder dan dat en ook zo veel,

Zo veel meer.