Palimpsest

Op een huid van perkament
Tekent zich het sterven
Als sporen van een leven
Dat zich schaamt om wat het is

Elke ingehouden adem
Gesmoord uit angst om te bederven
Gedempt gestold verdriet
Dat zorgt voor het vernis

Dat licht niet laat
Doordringen 
Geen zacht woord
De kleuren los laat zingen
Geen aai geen vinger
Geen warm woord
Dat je zinnen

Vanbinnen
Laat beginnen
Gloeien
Bloeien
Ontboeien ont
Kiemen

Is vergaan is 
Verder gaan
Is verwoesten en woest bestaan
Is woede als onweer
Dat mag overgaan

Nadat de wind gaat liggen
Je wangen streelt
Je wenkt
Van kom 't is tijd
Om op te staan.