Fatum

De hand die op zijn schouder ligt

En hem dicht tegen haar aan trekt

Verstrakt zijn greep wanneer hij zich weer opricht

En aanstalten maakt om ook maar iets te doen

Wat lijkt op een vertrek

Duwt zijn schouder naar de grond

Houdt zo zijn hoofd gebogen

Uit bescherming voor wat zij zegt

Dat komt

Zo wordt hem voor-gelogen

Ze hem als een volleerde lorelei

Het zich belet

Op wat elders

Dat hem oprecht zou kunnen bekoren

Want nooit was de hand bedoeld

Om hem op weg te helpen, noch

Om hem bij te staan, louter

Om zelf zijn weg te vinden

Haar tot bekommernis vermomde greep

Was een wanhopig aanklampen

Van een drenkeling

Aan een rots of voorbij drijvend vlot

Die — zo liet haar hand verstaan —

Haar redding zou brengen

Daar had hij geen twijfelen aan

Hij was haar lotsbestemming

Zij zogenaamd

Zijn medicijn

Voor een kwaal wiens pijn

Ze kost wat kost wilde ontvluchten

Om niet met haar angst alleen te zijn.

En dus kwam het moment

Dat ook hij verzonk

In haar oceaan van met weldoenerij gemaskeerde waan

Denkend, het is haar angst

Tijd om te gaan

En weer op eigen kracht te bestaan

Niet als rots of vlot of boei

Of eender wiens redmijding

En liet haar

Ontredderd achter

Met de boodschap

Gebruik je beide handen

Nu eens eindelijk

Om op eigen kracht

Je weg te banen

Tot je grond voelt onder je voeten

En je kunt aanbelanden

Bij een echte lotsbestemmeling.