[Kritiek - Poëziekritiek] Wie ben ik: jij zegt het

Anonymous said...

Met orakelen bedoelde ik « raadselachtig en geheimzinnig spreken » (Van
Dale), niet voorspellen, omdat je zei dat ik zo merkwaardig stil bleef.
Maar er is geen ingehouden woede, echt niet. Ook vreemd dat je dat denkt.

Wie je bent.
Jong,
haast kinderlijk naïef. Niet denkend aan (ooit te) trouwen,
samenwonend. De kunst van het samenwonen nog steeds aan het leren/
ontdekken. Hopeloos verliefd, maar waarop precies? Pas gerenoveerd.
Denkend aan een nageslacht.
Niet zo narcistisch als je zelf denkt.
Argwanend.
Wispelturig.
Onzeker.
Daarom ook een beetje agressief.
Maar toch zachtaardig over het algemeen.

Zoekend
naar confirmatie, daarom ook dat je zoveel refereert naar andere
schrijvers. Het is niet zozeer je bewondering voor hen die je wil
tonen, en evenmin is het je dankbaarheid tegenover hen, dan wel een
onzeker zijn om zelf gewoon te zeggen, schrijven of doen.

Dus in ontwikkeling.

En dan is er de begoochelende filosofie. Maar toch niet gestudeerd. Waarom? Wat heeft je tegengehouden?

En de kosmologie, bezig met de grote vragen en toch zie je er de humor en absurditeit van in.
Désenchanté? En er blij om?

Zoekend.

Op weg.

Ronduit interessant.

Intelligent.

Goed gevoel voor humor.

Warm.

2:27 PM

--
Posted by Arne S. to Kritiek - Poëziekritiek at 6/21/2006 05:44:38 AM