[Kritiek - Poëziekritiek] Wie ik ben: gelijk oversteken?
Anonymous said...
Je zegt nu enigszins te weten wat ik ben maar niet wie, een opmerking die ik impliciet zelf al geformuleerd had in m'n antwoord.
Wat je me vraagt is een uitdrukking. Die uitdrukking is zowel fysiek (hoe zie ik eruit ?) als niet-fysiek (wat doe ik? wat zeg ik? wat voel ik?).
Je kunt me naar mijn administratieve identiteit vragen. Die heb je al, dus dat is blijkbaar niet voldoende.
"L'homme doit créer sa propre essence", schreef Sartre en iedereen klampte zich weer vast aan de grote betekenisgevers van weleer. Wat dat betreft zijn we minder fortuinlijke doe-het-zelvers. Dat ze daar eens een reality-programma over maken.
Mijn identiteit is mijn betekenis. Mijn identiteit is mijn bekentenis. Wie ik ben is wat ik doe. Het is mijn schikken van de dingen rondom mij, het is de reactie op hoe de zaken rondom mij mezelf herschikken.
Het antwoord op jouw vraag kan niet anders dan een stamelen zijn. Het blijft merkwaardig stil aan de andere kant van de lijn. Je bent als het zwart van mijn weblog, de achtergrond waartegen ik schrijf. Je bent de retorische stilte waar de echo van mijn vragen in verstomt.
Laten we eerlijk zijn. Ik ben niemand zonder iemand anders. Zoals de "A" zonder "B" geen "A" is. En toch. Toch is het dat wat we als mensen doen, ons in een kosmische leegte bezig houden. Alfred Schaffer had het in Geen hand voor ogen over iemand die een ruimte afbakent, twee passen bij twee. En het doet er niet toe.
Wie ik ben? Ik ben een passenzetter in de leegte. Ik ben de zwemmer van Paul Snoek, de Lillith van Lucebert, ik ben Neil Armstrong, en naar het schijnt ook een beetje God. Ik ben leegte, maar geen vacuüm. Ik ben een handvol zandkorrels, ik ben de ruimte tussen de zandkorrels vlak voor de laatste korrels weggegleden zijn.
Alles wat ik doe, is mezelf strelen. Met woorden, met prenten, met indrukken. Een Narcist, dat ben ik.
Ik ben de helft van een ontmoeting.
Ik ben tot daar aan de grens van wat jou aanraakt. Ik ben de aanleiding tot de grens. Wij zijn de grens. Wij zijn grenzen.
Wij zijn.
Ik ben.
Hoe ben jij?
--
Posted by Arne S. to Kritiek - Poëziekritiek at 6/21/2006 03:31:25 AM
Nu weet ik wat je bent ("met name" een dichter die de nadruk legt op wat dingen en subjecten zijn), maar niet wie je bent.
Probeer het nog eens.
Je zegt nu enigszins te weten wat ik ben maar niet wie, een opmerking die ik impliciet zelf al geformuleerd had in m'n antwoord.
Wat je me vraagt is een uitdrukking. Die uitdrukking is zowel fysiek (hoe zie ik eruit ?) als niet-fysiek (wat doe ik? wat zeg ik? wat voel ik?).
Je kunt me naar mijn administratieve identiteit vragen. Die heb je al, dus dat is blijkbaar niet voldoende.
"L'homme doit créer sa propre essence", schreef Sartre en iedereen klampte zich weer vast aan de grote betekenisgevers van weleer. Wat dat betreft zijn we minder fortuinlijke doe-het-zelvers. Dat ze daar eens een reality-programma over maken.
Mijn identiteit is mijn betekenis. Mijn identiteit is mijn bekentenis. Wie ik ben is wat ik doe. Het is mijn schikken van de dingen rondom mij, het is de reactie op hoe de zaken rondom mij mezelf herschikken.
Het antwoord op jouw vraag kan niet anders dan een stamelen zijn. Het blijft merkwaardig stil aan de andere kant van de lijn. Je bent als het zwart van mijn weblog, de achtergrond waartegen ik schrijf. Je bent de retorische stilte waar de echo van mijn vragen in verstomt.
Laten we eerlijk zijn. Ik ben niemand zonder iemand anders. Zoals de "A" zonder "B" geen "A" is. En toch. Toch is het dat wat we als mensen doen, ons in een kosmische leegte bezig houden. Alfred Schaffer had het in Geen hand voor ogen over iemand die een ruimte afbakent, twee passen bij twee. En het doet er niet toe.
Wie ik ben? Ik ben een passenzetter in de leegte. Ik ben de zwemmer van Paul Snoek, de Lillith van Lucebert, ik ben Neil Armstrong, en naar het schijnt ook een beetje God. Ik ben leegte, maar geen vacuüm. Ik ben een handvol zandkorrels, ik ben de ruimte tussen de zandkorrels vlak voor de laatste korrels weggegleden zijn.
Alles wat ik doe, is mezelf strelen. Met woorden, met prenten, met indrukken. Een Narcist, dat ben ik.
Ik ben de helft van een ontmoeting.
Ik ben tot daar aan de grens van wat jou aanraakt. Ik ben de aanleiding tot de grens. Wij zijn de grens. Wij zijn grenzen.
Wij zijn.
Hoe ben jij?
--
Posted by Arne S. to Kritiek - Poëziekritiek at 6/21/2006 03:31:25 AM
Hoe ik ben?
BeantwoordenVerwijderenAnders dan jij. Minder materialistisch.
Ik verwachtte geen “administratieve identiteit” zoals je het zelf noemt toen ik je vroeg naar wie je bent.
En ik ben ook niet jouw zwarte, retorisch orakelende weergalm. Ik analyseer enkel jouw antwoord waar inderdaad wat en wie -zelfs expliciet- samengaan. Ik vind het wat vreemd dat dit het geval is. Daarom dat ik vroeg naar nog een tweede poging.
Maar het is wel consistent met hoe je schrijft, denk ik.
Hoeveel van jou denk jij dat er op je site staat?
…
Zal ik je zeggen wie je bent?
Trouwens, waarom ben ik gecategoriseerd bij poëziekritiek?)